Dilatatievoegen getest

Het is de nacht van 24 op 25 maart 2017. We gaan de dilatatievoegen testen op de aansluiting van de A2 naar de A10. Jullie weten natuurlijk wat een dilatatievoeg of voegovergang is: de aansluiting tussen twee asfaltdelen van de weg of brug, bedoeld om krimp en uitzetting van die delen op te vangen. Oké. Boeiuh… Ja, toch wel. Zeker als je die 50 cm brede strook metaal in je bocht tegenkomt? Beetje regen erbij? Ja, er staat een maximumsnelheid van 70, maar er is in die mooie bochten toch geen controle. Goed dus als die voegen niet spekglad zijn.

Nachtje doorhalen
Een test dus. Eerst de oude profielen, daarna de nieuwe. Om het verkeer zo min mogelijk te hinderen, doen we het ‘s nachts. Om 0:30 gaan we op pad. De baandelen zijn al afgekruist. We rijden tussen de pylonnen door de oprit op en parkeren aan de linkerkant. Op de vluchtstrook staat een afzetting voor het geval we onderuit gaan. Voor we gaan rijden – met ondergetekende als proefpersoon – wordt de stroefheid van de actuele profielen gemeten. Dan volgt een geluidsmeting en nog een stroefheidsmeting, nu op microniveau.

Pas na een uur zijn wij aan de beurt. Maar goed ook, eigenlijk, want het gaat allemaal om onze veiligheid. Sterker nog: deze test staat compleet in het teken van de motorrijder. Geen gestunt met vrachtauto’s of personenwagens. De weg is de hele nacht afgezet. Voor ons!

Tegenlicht
We stappen op. Eerst drie keer met 70 door het traject. We rijden vanaf het begin van de oprit, waar de wegafsluiting begint. Dan pakken we de bocht, over het brugdeel, en gaan we door tot het laatste deel van de invoegstrook. Na die eerste ritten doen we er een scheutje gas bij. We kruisen de voegen in de bocht met 85 en later met 100. En als die voegen met flink wat water nat zijn gemaakt, merk je dat goed.

Al bij 70 voel je je voorwiel reageren. Het glijdt niet echt weg, maar zet wel een stapje opzij. Oeps. We worden voortgegaan door een camera-auto, die de beweging van de voorband op de voeg haarfijn vastlegt. Wel jammer dat de lamp die daarbij nodig is recht in m’n gezicht schijnt. Dat maakt sturen moeilijk. Toch iets voorzichtiger doen. Voelt een beetje alsof je de bocht in gaat achter een vrachtwagen ofzo. Geen zicht en er toch voorbij willen. En dan bij 85 km/u niet alleen voor maar ook achter voelen reageren… Bij 100 is het duidelijk. Ai. Geen foutjes maken, nu.

James Bond
‍Rond 04:15 zijn we klaar met de eerste ronde. De voegen worden gewisseld. Er komen platen met een echt profiel erop. In de eerste bocht een soort wybertje, in de tweede platen met langsribbels. Opnieuw stroefheid en geluid meten, opnieuw een uur wachten.  Maar voor een goed doel, weten we. De 70 km/u slaan we over. We beginnen met 85, daarna rijden we het traject met 100. We zijn het er alle drie over eens. Wat een verschil. Bijna alsof er geen voeg is.

Stuntman één, die voor een James Bond-film ooit in Griekenland over de daken reed, dacht bij de wybertjesvoeg nog wel iets te voelen. En nummer twee vond de tweede voeg aanvoelen alsof hij over een wegmarkering reed. Ik kreeg die subtiliteiten niet mee. Ben ook geen stuntman maar gewoon iemand die veel rijdt. Perfect, vond ik de nieuwe voegen. Als ze zo blijven, ook na slijtage, hoor je mij mooi niet meer klagen. De nieuwe platen zijn getest en goed bevonden, maar ze blijven niet liggen. Eerst worden ze nog verder uitontwikkeld en afgewerkt.

Om 06:00 rij ik naar huis. De mannen van Rijkswaterstaat en de aannemers nog niet: die maken alles weer in orde voor het verkeer van de nieuwe werkdag. Zie je ze langs de kant van de weg? Doe dan even rustig aan. Ze staan er ook voor jou.

‍